شهید حسین شکرائیان، فرزند محمدحسن، متولد ۱۳۳۷، جمعی لشکر ۳۲ انصارالحسین(ع) از همدان به جبهه اعزام شد و در تاریخ ۲۵ آبان ۱۳۶۱ در عملیات مسلم‌بن‌عقیل(ع) در سومار به فیض شهادت نائل آمد و پیکر پاکش در منطقه بر جای ماند.
این شهید والامقام در زمان شهادت دانشجوی رشته مهندسی عمران دانشگاه علم و صنعت بود و از قضا مزار پاک وی به دلیل عدم شناسایی بیش از ۱۴ سال و به صورت گمنام محل انس دانشجویان و دانشگاهیان دانشگاه صنعتی اصفهان بود.
امشب (چهارشنبه ۵ آبان) پس از گذشت ۳۹ سال چشم‌انتظاری، خبر شناسایی این شهید توسط محمدرضا گرایی، قهرمان المپیک و جهان کشتی که پیش‌تر مدال طلای خود را به یکی از شهدای گمنام اهدا کرده بود، در حرم مطهر امام رضا علیه‌السلام به پدر و مادر شهید شکرائیان اطلاع داده شد و این خانواده از چشم‌انتظاری درآمدند.
در طی این مراسم، مادر شهید شکرائیان، لوح تقدیری به آقای محمدرضا گرایی اهدا کردند و در آن برای اهدای مدال طلای این قهرمان به یک شهید گمنام تشکر و قدردانی نموده و خبر افتخار ملبس شدن ایشان به لباس خادمی حضرت امام علی‌بن‌موسی‌الرضا(ع) را به ایشان دادند.
جامعه دانشگاه صنعتي اصفهان كه همواره ميزباني از اين شهداي والا مقام را مايه افتخار و مباهات خود و روشنگر مسير علم و دانش دانشگاهيان مي داند از احراز هويت اين شهيد والا مقام خرسند و شاکر است و در روزهای آتی آماده استقبال از خانواده گرانقدر این شهید والا مقام خواهد بود.
مراسم استقبال از خانواده معزز این شهید گران قدر ونیز آئین های مربوط به این رویداد بزرگ متعاقبا به اطلاع دانشگاهیان ارجمند و عموم هموطنان عزیز خواهد رسید.
آنچه می‌خوانیم بخشی از وصیت‌نامه شهید حسین شکراییان است:
به نام خدایی که در سخت‌ترین شرایط تنها حامی مددکاران است و با سلام و درود بر حضرت مهدی(عج) و امام امت این پیر خدا که قلوب مستضعفین دنیا را به خود متوجه کرده، آن عارفی که با سخنان نرم و دلنشین خود نگرانی و تشویش را از دل‌های مضطرب می‌زداید.
«انالله انا الیه راجعون: از اوئیم و به سوی او باز می‌گردیم»
«الهم ارزقنی شفاعة‌الحسین یوم‌الورود و ثبت‌لی قدم صدق عندک مع‌الحسین و اصحاب‌الحسین الذین بذلوا مهجهم دون‌الحسین(ع)»
خدایا تو خود گواهی برای آنکه در پاسداری اسلام و انقلاب سهمی داشته باشم گام در جبهه نهادم، خدایا من خود می‌دانم که بسیار به دنیا وابسته‌ام و تاکنون آنچنان که شایسته است حلاوت عبادت تو را نچشیدم.
سخن کوتاه کنم از تمامی برادران و خواهرانی که با آنها به نحوی آشنایی داشته‌ام طلب مغفرت می‌کنم و تنها تقاضایی که دارم هر وقت به یاد من افتادید برای تخفیف گناهانم فاتحه‌ای قرائت و یا چند آیه از قرآن را تلاوت و ثوابش را هدیه کنید، به امید زیارت کربلا حسین(ع) و آمرزش گناهان از طرف خداوند.
اکنون سخنی با خانواده دارم، مادرم می‌دانم که در عزاداری من بسیار نگران خواهی شد، هر وقت که دلتنگ شدی به یاد مصیبت‌های مادرت فاطمه سلام‌الله‌علیها بیفت آنگاه قدری آرام خواهی گرفت. به یاد آنکه در روز جزا شما را جایگاهی بلند است اگر چه خدا مرا نپذیرد.
به خانواده‌های شهدا سرکشی کن که بهترین یاور و بهترین دوست برای شما هستند. به سخنان امام گوش فرا دهید که مایه آرامش و تسکین دردهاست. پدرم خواهران و برادرانم، همیشه در همه حال عاشق امامتان باشید و با پیروی در دوری از او راه پاک شهیدان راتداوم بخشید در مجالس دعا و اجتماعات اسلامی شرکت و در محافل اسلامی فعالیت مستمر داشته باشید.
«التماس دعای خیر از همگی شما دارم».
نسخه چاپی
ارسال به دوستان
